Apparecchiamo?

Nazwa tej klasycznej przekąski "meridionale" pochodzi prawdopodobnie od greckiego słowa "toros", terminu używanego do tej pory w geometrii na określenie brył geometrycznych w kształcie okrągłego pierścienia. Taką formę mają też "taralli", wytrawne, aromatyczne pierścionki z ciasta do chrupania przy każdej okazji. Mała rzecz, a cieszy...

Składniki:

· 1 kg mąki z pszenicy twardej (durum lub tzw. mąka makaronowa)
· 300 g oliwy
· 1 łyżeczka cukru
· 1 łyżeczka soli
· 20 g drożdży
· pół szklanki białego wina
· pół szklanki nasion kopru włoskiego
· szklanka wody

Rozrobić drożdże z ciepłą wodą i cukrem. Odstawić na kilkanaście minut w ciepłe miejsce, aby podrosły. Następnie z powstałym rozczynem wymieszać mąkę, oliwę i sól. Wyrabiać ciasto, dodając stopniowo białe wino i nasiona kopru włoskiego. Gładkie i elastyczne ciasto odstawić do wyrośnięcia na mniej więcej 1,5-2 godziny, aż podwoi objętość. Odrywać kęsy ciasta, formować wałeczki, a z nich taralli o charakterystycznym kształcie litery Q (u mnie miały one średnicę ok.7 cm, ale rozmiar zależy od upodobań). Tak uformowane taralli ponownie odstawić do wyrośnięcia na ok. 20-30 minut. Dalej można postępować na dwa różne sposoby:
1. Taralli włożyć od razu do piekarnika i piec przez 25-30 min. w temp. 180°C. Gdy zarumienią się na powierzchni, zalecane jest odwrócenie ich na drugą stronę, tak by uzyskały w miarę jednolitą barwę. Tak przygotowane taralli są kruche i dość twarde, ale szybko chłoną wilgoć z powietrza i stają sie miękkie.
By uzyskać tradycyjne taralli popularne na południu Włoch, należy posłużyć się drugim sposobem:
2. Taralli ugotować w lekko osolonej wodzie, do której można też dodać oliwę lub białe wino (to zależy od tradycji regionu). Jak tylko taralli zaczną wypływać na powierzchnię, należy je wyłowić i odłożyć w suche i przewiewne miejsce, tak by dokładnie wyschły. Osuszanie powinno trwać conajmniej 4 godziny, a najlepiej przez całą noc. Następnie włożyć taralli do piekarnika i piec przez ok. 30 min. w temp. 180°C. Tak przygotowane taralli są bardzo twarde, croccanti i niesamowicie aromatyczne.

Kolor taralli może się zmieniać, w zależności od rodzaju użytej mąki. W tym przypadku pszenica twarda nadaje im charakterystyczny żółty odcień.

Wszycy znani mi Włosi z południa twierdzą, że nie ma lepszej przekąski od taralli:). Ja też je bardzo lubię i dość często je przygotowuję, bo mimo że jest z nimi trochę zachodu, to uważam, że warto: są naprawdę smaczne (można się uzależnić od ich chrupania, wciąga jak skubanie ziaren słonecznika...) i nadają sie do bardzo długiego przechowywania, przynajmniej przez kilka tygodni.