Apparecchiamo?

Kurze wątróbki w sosie musztardowym zapiekane w bułce

Minęła już dekada, odkąd opuściłam mury warszawskiego uniwersytetu, a pewne wspomnienia pozostają wciąż zaskakująco żywe. Taki np. bar na Powiślu, który odkryłam przypadkowo podczas mojej pierwszej wizyty w dopiero co otwartym nowym BUWie… Szacowna bilblioteka nie miała jeszcze tego całego zaplecza komercyjnego w nowym gmachu, nic, ino książki, więc w poszukiwaniu jedzenia trzeba było wędrować po okolicy. I tak trafiłam do bardzo warszawskiego baru (niestety, nazwa wyleciała mi z głowy), w którym smunti panowie zamawiali “setę i galaretę”, pani kelnerka miała imponującą trwałą i równie imponujący biust, piwo było z pianą i zimne jak się należy, golonka mówiła, że jest świeżutka, a flaki obowiązkowo pływały w zupie po warszawsku. Charakterystyczną cechą karty dań (wypisanej na tablicy) była mnogość potraw z podrobów. I słusznie: każdy warszawiak z krwi i kości zapytany, co mu się kojarzy ze stołeczną kuchnią, wymieniłby wspomniane flaki po warszawsku, nòżki w galarecie, grzanki z móżdżkiem, ozór cielęcy peklowany, pierogi z dudkami (płuckami wieprzowymi), watróbkę smażoną z cebulą i jabłkami, kaszankę z patelni… Od razu zaznaczam: choć jestem warszawianką od pokoleń, to za podrobami nie przepadam, ale mimo to czasem trafiam na danie tego typu, które zjadam ze smakiem. Tak się zdarzyło w barze na Powiślu, gdzie z krwawej karty dań wybrałam “kurze wątróbki w sosie musztardowym zapiekane w bułce”... do tego zimne piwo… jeden łyk, jeden gryz… i przepadłam:) To było dobre, tak dobre, że jeszcze nie raz wracałam w tamto miejsce, zawsze zamawiając to samo. Lata płyną, baru już nie ma, nie mieszkam w Warszawie, tylko w Pizie, ale co z tego… I tak tęsknie za moim pokracznie pięknym miastem, za niedocenianą przez przyjezdnych stolicą, za moim domem, warszawskim domem. Czasem więc przywołuję w myślach Teosia Piecyka i proponuję mu na obiad nostalgiczne wątróbki w bulce:) “Wiadomo-stolica!”, panie Teoś:)

Zdjęcie tylko jedne i nienajlepsze, ale byłam zbyt głodna, aby zdobyć się na więcej…

(Uwaga! Receptura odtworzona metodą wspomnieniową!)

Składniki:

· 6-8 dużych bułek

· 250 g kurzych wątróbek

· 1 mała cebula

· 100 g ugotowanej kapusty

· 4 łyżki ugotowanego zielonego groszku (może być z puszki)

· 1 łyżka miodu

· 2-3 łyżki dobrej musztardy (użyłam Dijon)

· 1 łyżka octu jabłkowego

· sok z cytryny (do smaku)

· sól i pieprz

· masło (do smażenia)

· odrobina dowolnego pokrojonego sera i poszatkowanego szczypiorku (opcjonalnie)

Cebulę zeszklić na maśle, dodać kapustę, groszek i drobno pokrojone kurze wątróbki. Smażyć na małym ogniu przez ok. 10 min. Następnie dodać miód i musztradę, dobrze wymieszać, doprawić octem, sokiem z cytryny, solą i pieprzem (zalecane jest szczególnie hojne dozowanie pieprzu, całość powinna być dość mocna w smaku). Podgrzewać wszystko przez chwilę. Bułki poprzekrajać na pół, wydrążyć. Do “dolnej” części włożyć wątróbkowe nadzienie, posypać odrobiną żółtego sera i szczypiorkiem, przykryć "gòrną" częścią bułki. Włożyć do nagrzanego piekarnika i zapiekać przez 5-10 min, aż bułka lekko zbrązowieje. Podawać z dobrze schłodzoną wódką lub piwem:)

W odpowiednich okolicznościach przyrody jest to niebo w gębie, proszę szanownych Państwa:)

8 commenti:

1. Gosia Oczko Says: 9 kwietnia 2010 00:03  

   Konsti, wycałowywuję Cię właśnie za ten wpis. Z musztardą jeszcze nie robiłam, a z trupką się lubię, więc popełnię.
   
   Z Warszawą też się lubię - od ponad 2 lat :) Ja nie wiem, czemu oni tak na nią narzekają.

2. arek Says: 9 kwietnia 2010 01:25  

   Piekny post, super zdjecie i pycha watrupka :))

3. grumko Says: 9 kwietnia 2010 05:11  

   Jako miłośnik podrobów muszę napisać, że bardzo podba mi się ten wpis;-)
   Pozdrawiam;-)

4. Majana Says: 9 kwietnia 2010 06:40  

   Ja tez lubię wątróbkę:) Myslę,ze taka buła by mi smakowała:))
   Pozdrawiam Cię ciepło:)

5. Tilianara Says: 9 kwietnia 2010 10:29  

   Ja i von-von mamy do siebie stosunek ambiwalentny, ale w końcu się z nią poznam lepiej, to może i polubię :)

6. grazyna Says: 9 kwietnia 2010 15:57  

   Ale mi smaka narobiłaś ! należę do wielbicielek wątróbki i z przyjemnością poznałam nowy przepis :)

7. Konsti Says: 9 kwietnia 2010 20:36  

   Oczko, to ja Cie wycalowuje za komentarz. Warszawa da sie lubic, ot co:)
   Arku, Andrzeju: cos tak czulam, ze panowie nie pozostana obojetni na ten wpis:)
   Majano, dziekuje i sciskam Cie serdecznie.
   Tili, ja i pani Von tez mamy kilka nieporozumien za soba, ale czasem potrafimy sie dogadac...
   Grazynko, smacznego! mam nadzieje, ze sie nie zawiedziesz na tej recepturze.
   Pozdrawiam serdecznie!

8. bee-3 Says: 9 kwietnia 2010 22:42  

   Przepisów na wątróbkę nigdy za wiele, mimo że dziś opatentowałam nowy :) Ten również jest inspirujący, dziękuję :)

Prześlij komentarz